Hoe hectischer de tijd, hoe meer behoefte
aan oasen. RDM Campus is zo’n oase in een stad die geregeerd lijkt te worden
door de tijd. Alles komt en gaat. Inademen, uitademen zonder een tel rust. Aan
boord van de Aqualiner zit ik naast een echtpaar van in de 80. Waarom ze
vandaag naar Heijplaat gaan. De man kijkt mij vol onbegrip aan. “Meneer, ik heb daar 41 jaar gewerkt als
scheepsbeschieter. Mijn vader werkte er ook. Als klinker.”
Een prachtig
wolkendek. De zon breekt even door de wolken heen en valt precies op een
passerend containerschip. De Volharding uit Vlaardingen. De man naast mij
vertelt over zijn tijd op RDM. Hoe hij als zestienjarige met zijn vader door de
poort liep met duizenden andere, voornamelijk, mannen. Zijn tijd op de
bedrijfsschool. Eindeloos blokjes schaven en schuren. Hij viel op. Al snel werd
hij gevraagd om toezicht te lopen toen de baas ziek werd. Om vervolgens als
bonhouder veel oudere mensen in te delen. “Een
heftige tijd. Zo’n jong gassie dat leiding kwam geven aan mannen die soms al 40
jaar hadden getimmerd.”
Op de kade van de Dokhaven is het druk. Veel grijze en kale hoofden. Ik denk dat de
gemiddelde leeftijd rond de 75 is. Mensen voor wie de herinneringen belangrijker zijn dan de waan van de dag. Wat is waan en wat is waar. Een fanfare orkest, Dockyard Rotterdam, heet
de gasten welkom. Vandaag is het feest op RDM. Oud en nieuw komen even bij
elkaar.
Tussen al
het grijs ontwaar ik het zwarte kapsel van Gabriëlle Muris, project directeur
van RDM Campus. Het valt mij op dat ze de laatste tijd steeds meer ontspannen is.
Het zal vast met de tijd te maken hebben. In mijn carrière ben ik er achter
gekomen dat het ongeveer 4 jaar duurt voordat je iets nieuws werkelijk in je
vingers hebt. Het heeft mij 4 jaar gekost voordat ik een echt goede docent was.
Vier jaar voordat ik een goede onderwijsvernieler werd en ook 4 jaar voordat ik
een goede ondernemer werd. Althans, dat wilde ik schrijven. De eerste twee
kloppen wel. De klappen van de zweep van het ondernemerschap heb ik nog steeds
niet echt onder de knie. Ik ben nog te veel de onderwijzer, de onderzoeker.
RDM Campus
is de plek waar onderwijs, onderzoek en ondernemerschap elkaar vinden in
diverse innovatie projecten. En het begint er op te lijken dat dat gaat lukken.
Er ontstaat steeds meer synergie tussen de drie. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de
samenwerking met Imtech in het project over onbemande vaartuigen. Imtech
anticipeert op de toekomst door samen met RDM Campus te investeren in onderzoek
naar de mogelijkheden van onbemande vaartuigen, het liefst op basis van nul
emissie. Het realiseert zich tegelijkertijd dat dit een project is dat tijd
nodig heeft. Voor de Hogeschool is dat prachtig omdat het zo de mogelijkheid
heeft om in de curricula, klinkt toch wel erg op rucola, ruimte in te bouwen
voor dit project. Onderwijs, onderzoek en ondernemers in een win win win
relatie. 1+1=11. Tijdens de bijeenkomsten tussen Imtech en HR ervaar ik ook
mijn meerwaarde. Ik merk dat techneuten erg de neiging hebben om snel naar de
oplossing te gaan. Naar het wat en hoe. Ik stel vooral de Waarom vraag. Waarom
is het voor Imtech van belang om dit project met de Hogeschool Rotterdam te
doen. Waarom is het voor de Hogeschool van belang om dit project met Imtech op
te zetten. Als het Waarom duidelijk is, volgt het Hoe en het Wat als vanzelf.
Inside Out en dan Ouside In. Als mensen de zin zien, krijgen ze zin.
Gemeenschap
begint niet met gemeenschap. Warmte vergt jaren van groei. In het Innovation
Dock zie ik dat de man die met mij in de Aqualiner zat, collega’s tegenkomt van
20 jaar geleden. Ze slaan elkaar op de schouders. Verhalen worden opgehaald. Vreugde om het weerzien. Maar
ook omdat de plek waar zij een groot deel van hun leven doorbrachten, een
nieuwe bestemming heeft gevonden. Vanuit een diep respect voor het verleden
wordt hier de toekomst verbeeld. “Jezus
Christus. Wat is het hier mooi geworden.”
Dankbaarheid
en trots. Het was een mooie dag vandaag. Een dag waarop verleden, heden en
toekomst even bij elkaar kwamen. Met oprechte dank aan Aat die naast mij kwam
zitten in de Aqualiner. En ook aan Bert en Gabriëlle, eigenzinnige professionals
die streven naar onafhankelijkheid in een toch wel erg regelrijke omgeving. Ze
houden vol en laten zien dat verandering soms gewoon een kwestie van visie en
volharding is.