Keer terug!
Keer terug, wat of wie je ook
bent, keer terug
Afgodendienaar of aanbidder van
het vuur, keer terug!
Want onze poort is niet de poort
van wanhoop.
Al brak je een gelofte honderd
maal, keer terug! (Rumi)
Buber zegt dat bij het besef “ik heb mijzelf verborgen”, de weg van de mens begint. Hij zegt dat
we in de traditie staan en tevens onze eigen weg hebben te gaan. Wat houd ik
verborgen voor mijzelf? En in welke traditie sta ik? En hoe loyaal ik daar aan
ben, is mij wel gebleken tijdens de eerste bijeenkomst van dit leertraject
waarbij helder getoond werd hoe ik mij zelf tegenhoud in het volledig zichtbaar
neerzetten van mijn kracht.
Hoe houd ik die kracht verborgen? Welke pijnlijke realiteit
probeer ik keer op keer te vermijden? Wie ben ik geworden in antwoord op mijn
traditie, mijn familiesysteem? Welk overlevingsgedrag heeft dat
opgeleverd? Wat een vragen….Gelukkig heb
ik de groep vanmiddag om weer een stap te zetten naar het het in het licht
zetten van verborgen stukken in mijzelf. Vorige keer werd mij al duidelijk dat
de ontmoeting met de opstellingen van anderen de verbinding legde met stukken
in mijzelf. De thema’s tekort/ teveel, geld, zelfrespect waren thema’s die
gedeeld werden.
Terwijl ik naar mijn aantekeningen kijk, valt mij op dat de
woorden worstelen en impact het meest zijn genoemd. Een paar jaar geleden had
iedereen het over een uitdaging, nu is het vooral een ploeterproces. Als uit
het Niets ontstaat er een gedichtje: Ik
worstel met mijn wortels en wortel in mijn worsteling. Dit gedichtje wil
mij wat zeggen. Ik ga maar in de associatiestand. Wortelen heeft met je plek
innemen te maken. Met (be)vestigen. Goed beschouwd ben ik daar altijd mee
bezig. Ik bekrachtig mensen en bedrijven in het neerzetten van hun eigen kracht
en het innemen van hun plek. En nu pas komt in mij een groot verlangen naar een
eigen plek. Voor mijzelf. Waar ik eerst erg gericht was op de ander, op de
buitenkant, komt nu de binnenkant in zicht. Ik begin mijzelf te ontdekken. Een
keerpunt?