Een oude vrouw heeft twee grote kruiken, die ze aan de
uiteinden van een staak op haar schouders draagt als ze water gaat halen. Aan
het eind van haar lange tocht, van de put naar huis, is een van de kruiken waar
een barst in zit, nog maar half vol. De kruik die heel is, is trots op
zichzelf, maar de arme gebarsten kruik schaamt zich dat ze lek is. Ze is
verdrietig omdat ze nog maar half werk kan leveren. Twee jaar later spreekt ze
de oude vrouw aan als ze vlak bij de bron zijn: “Ik schaam me, want door de
barst die ik heb druppelt al het water weg als we naar huis lopen.” De oude
vrouw glimlacht:” Heb je gezien dat er bloemen bloeien aan jouw kant van de
weg, en aan de andere kant niet? Omdat ik wel wist dat je lek was, heb ik aan
jouw kant van de weg zaadjes gestrooid. Iedere dag heb je ze op de terugweg
water gegeven. Dankzij jou pluk ik al twee jaar prachtige bloemen voor op mijn
tafel.” De kruik slaakte een zachte zucht terwijl twee vlindertjes fladderden in het
Licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten