Keerpunt

Keer terug!

Keer terug, wat of wie je ook bent, keer terug

Afgodendienaar of aanbidder van het vuur, keer terug!

Want onze poort is niet de poort van wanhoop.

Al brak je een gelofte honderd maal, keer terug! (Rumi)

Buber zegt dat bij het besef “ik heb mijzelf verborgen”, de weg van de mens begint. Hij zegt dat we in de traditie staan en tevens onze eigen weg hebben te gaan. Wat houd ik verborgen voor mijzelf? En in welke traditie sta ik? En hoe loyaal ik daar aan ben, is mij wel gebleken tijdens de eerste bijeenkomst van dit leertraject waarbij helder getoond werd hoe ik mij zelf tegenhoud in het volledig zichtbaar neerzetten van mijn kracht.

Hoe houd ik die kracht verborgen? Welke pijnlijke realiteit probeer ik keer op keer te vermijden? Wie ben ik geworden in antwoord op mijn traditie, mijn familiesysteem? Welk overlevingsgedrag heeft dat opgeleverd?  Wat een vragen….Gelukkig heb ik de groep vanmiddag om weer een stap te zetten naar het het in het licht zetten van verborgen stukken in mijzelf. Vorige keer werd mij al duidelijk dat de ontmoeting met de opstellingen van anderen de verbinding legde met stukken in mijzelf. De thema’s tekort/ teveel, geld, zelfrespect waren thema’s die gedeeld werden. 

Terwijl ik naar mijn aantekeningen kijk, valt mij op dat de woorden worstelen en impact het meest zijn genoemd. Een paar jaar geleden had iedereen het over een uitdaging, nu is het vooral een ploeterproces. Als uit het Niets ontstaat er een gedichtje: Ik worstel met mijn wortels en wortel in mijn worsteling. Dit gedichtje wil mij wat zeggen. Ik ga maar in de associatiestand. Wortelen heeft met je plek innemen te maken. Met (be)vestigen. Goed beschouwd ben ik daar altijd mee bezig. Ik bekrachtig mensen en bedrijven in het neerzetten van hun eigen kracht en het innemen van hun plek. En nu pas komt in mij een groot verlangen naar een eigen plek. Voor mijzelf. Waar ik eerst erg gericht was op de ander, op de buitenkant, komt nu de binnenkant in zicht. Ik begin mijzelf te ontdekken. Een keerpunt?