De
laatste tijd voel ik mij in mijn element. Ik kom bijzondere mensen tegen die
net als ik het bedrog van het bedrag doorzien en van belangen naar verlangen
gaan. Delen in verbondenheid. Hoe anders was dat een tijdje geleden? Alsof ik
door een zwaar en zompig moeras mijn weg moest vinden. Een gedicht, dat dit
prachtigt illustreert, is de Zwaan van Rilke. Het water is zijn element, zijn
thuis.
Dit moeizaam door het ongedane gaan,
zwaar en als gebonden,
lijkt op de lompe gang der zwaan.
En het sterven, dit verlaten van de gronden
waarop wij dagelijks stonden,
gelijkt zijn angstige te-water-gaan
in wateren die hem zacht ontvangen
en die zich, als gelukkig om ‘t vervangen
onder hem terugtrekken, baan na baan;
terwijl hij zich, oneindig stil, steeds zekerder,
steeds waardiger en vorst’lijker
steeds kalmer peddelend door voelt gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten