De hoer, de zakenvrouw en de dominee

Zojuist kwam ik haar weer tegen. Het was  al weer een kleine twee jaar geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hadden en tijdens die ontmoeting voorvoelde ik al een scheiding. Zij zakenvrouw die overal kansen zag. Ik, zak en man die vooral bezig was met het investeren in relaties. Sommige waarheden passen niet in één doosje.  Ook nu, net als toen, een kort moment van herkenning, twee minuten uitwisseling waarna ze weer vertrok.  De zaken gaan voor het meisje.

Toen aan Jacques Brel de vraag gesteld werd of hij het niet vervelend vond om zo vroeg al te sterven, hij werd slechts 49, was zijn antwoord: “Ach, waarom een kilo rosbief als één plakje al zo lekker kan zijn?” Brel heeft zijn tijd goed gebruikt al kun je natuurlijk je vraag stellen of er zoiets bestaat als je tijd goed of slecht gebruiken. Misschien is het beter om te zeggen dat hij zijn tijd gebruikt heeft. Hij heeft gedaan wat hij moest doen. Maar hier struikel ik over het woordje ‘moest’.  Hij heeft gedaan wat hij heeft gedaan,  is misschien wel het meest accuraat.

Ik doe wat ik doe. En vraag niet waarom. Een prachtig lied over een prostituee/ filosoof. Niet eentje die vragen stelt maar vooral doet waar ze zin in heeft. Niks geen geouwehoer maar gul genieten en geven. En nemen in het zelfde ogenblik. Geef en je zal gegeven worden. Terwijl ik dit schrijf vraag ik mij af of dit ook geldt voor vergeven. Vergeef en je zult vergeven worden. Kan ik mijzelf geven zoals die prostituee? Kan ik ook net als zij zover gaan in vergeving van zichzelf en van die sloeber die bij haar komt en niet bij zijn vrouw? De werkelijke kracht ligt in iemands vermogen tot vergeven en mededogen hebben. Ach, kom maar eens hier en geniet nog maar een keer.

Echte schoonheid en rijkdom is niet gelegen in uiterlijkheid maar in de pracht van je geestkracht, je oprechtheid en je dienstbaarheid naar anderen. Terwijl ik deze woorden schrijf kom ik weer de dominee tegen die zijn preek voorbereidt.  Met deze dominee kan ik mij gemakkelijk verbinden maar is dat ook zo met de prostituee in mij? Eigenlijk ook wel al voelt het wel wat schraal als ik te diep in de huid van de hoer kruip. Maar ik kan haar wel in mij vinden. Niet alleen in het verhuren, verhoeren zouden de Duitsers zeggen, maar ook in het geven van mijzelf. In iedere opdracht geef ik mij. En soms geef ik mij zelf weg en houd daar achteraf altijd toch een rot gevoel aan over. Maar gelukkig gebeurt dat niet vaak. Meestal ervaar ik een retourstroom. Is er sprake van een wisselwerking.

Waaraan ijk ik de waarden in mijn leven, waaraan hecht ik nou werkelijk waarde? De dominee komt weer even langs. Wat geeft het als je de wereld bezit maar schade lijdt aan je ziel? Het gaat er niet om hoeveel ik heb maar hoeveel ik kan geven. Het echte geheim van geluk is gelegen in het geven.