Genoeg

Gisteren was de dag van de Vrede maar daar was op Rotterdam Centraal niets van te merken. Hier bonkt het nieuwe hart van Rotterdam. Het klinkt wat agressief. Een hart klopt of het klopt niet.

In het Groothandelsgebouw had ik een afspraak met Bob Hartog van Natuurmonumenten. Dwalend door de gangen doemt het beeld op van de gevangenissen waar ik in een ver leden heb gewerkt. Die zagen er aantrekkelijker uit dan deze portalen.  Maar binnen in de ruimte van Natuurmonumenten is het anders. Hier is duidelijk de menselijke maat gehanteerd. Veel hout en kleur en een bijzonder hartelijke ontvangst. Vind ik altijd erg belangrijk. Ben ik welkom?

Bob is zo’n man die niet lang aan de oppervlakte blijft maar snel de diepte in wil. Ik ook, dat scheelt. Al snel zitten we daar waar we elkaar ontmoeten en hebben een mooi gesprek over idealen en cynisme. Bob is net al ik een grensgebiedverkenner. Het gaat om uitproberen, om het zoeken naar het onbekende. Daarin gaat hij ver, is het niet snel genoeg, behalve als het gaat om het elimineren van wat teveel is. Een feest van herkenning en een goed begin van de dag. Goede gesprekken openen wat soms afgesloten is. Na anderhalf uur nemen we afscheid en weten dat deze ontmoeting een vervolg krijgt.

Bij de ingang van het Groothandelsgebouw sta ik even stil en bewonder het nieuwe CS.  Een prachtig panorama. Het lijkt wel op de zilveren voorsteven van een schip dat uit het niets verrijst. Imposant. Daarachter de twee zwarte doodskisten van Anne Bonnema en op de Westersingel het verleidelijke Calypso en de langzaam zichtbare Diamant van de nieuwe Pauluskerk. Ik besluit om even bij dominee Couvée langs te gaan maar schrik af van de drukte in het tijdelijke verblijf. Ik voel mij even een lafbek.

De dominee heeft op mij een grote indruk gemaakt tijdens een Common Purpose bijeenkomst. Hij is de opvolger van dominee Visser, een ikoon in Rotterdam. Dominee Couvée heeft een compleet andere aanpak. Hij wil verbinden wat schijnbaar niet verbonden kan worden. Yuppen samenbrengen met junks bijvoorbeeld. Het grootkapitaal koppelen aan de grootste armoede. Ik stel mijn bezoek en mijn aanbod om hem te ondersteunen uit en loop verder. Mededogen is mensenwerk, lees ik nog net op een pamflet in het raam.

Op de Hogeschool heb ik een afspraak met Stefan Persaud over projectmethodieken. Stefan is docent bij het IPO, een opleiding die ik heb leren kennen als uiterst kritisch en daarom waarschijnlijk ook zo aantrekkelijk voor mij. Anders dan veel andere opleidingen heeft IPO een duidelijke mensvisie en een professionele visie op het vak van een industrieel produktontwerper. De docenten, stuk voor stuk, zijn ook mensen die grenzen opzoeken en daar hoort kritiek ook bij. Wel aardig om te zien dat de etymologsche afkomst van kritiek het zelfde is als van crisis en crucifix. Het kruis. Alles onderzoeken, in het vuur durven zitten en daarna werken aan het vormgeven. Onderzoek en ontwerp in een mooie balans. “Kritisch gissen en missen”, noemt Stefan dat proces. Betekent natuurlijk ook lekker fouten mogen maken en daar niet op worden afgerekend.

Op weg naar mijn volgende afspraak ontmoet ik een man die ik tijdens een visie bijeenkomst heb ontmoet. Toen maakte hij een uiterst vitale indruk op mij. Nu zat er iemand op de bank die volkomen uitgeblust en afgebrand leek. Levensmoe. Al jaren heeft hij last van zware depressies maar hij lijkt er nu geen enkel verweer meer tegen te hebben. Hij is op. Waar hij vroeger op basis van zijn wilskracht en zijn volledig vertrouwen op de ratio zijn weg wist te vinden, is hij nu niet in staat om zelfs maar zijn weg te vinden in de Albert Hein. Ik heb met zijn goedkeuring meteen Ron Goudriaan van TU Holland gebeld. Kortgeleden maakte ik Ron mee tijdens een presentatie van OMR en was onder de indruk van de complexe eenvoud van deze methode die in korte tijd mensen in staat stelt om weer vanuit de bron te putten in plaats van de bron uit te putten. Ik hoop dat Ron iets voor hem kan doen.

Onderweg naar huis kwam een mail binnen van de Gemeente Rotterdam dat ze mijn concept voor teksten op de bruggen van de Blauwe Verbinding op Zuid bijzonder gewaardeerd hebben. It gjit oan.

Mijn hart klopt even sneller als ik door de menigte van CS het juiste spoor zoek.