Reflectie en Resonantie

Wie zijn leven ervaart als tegenwind, loopt doorgaans in de verkeerde richting. De laatste tijd gaat het mij bijzonder voor de wind en maak ik meters in mijn ontwikkeling. Een mooi woord: ONTWIKKELING. 12 letters en midden in staat IKKE. Wie ben ik en waar ga en sta ik voor? Ik merk dat hoe dieper ik durf te gaan in het stellen van die vraag, hoe meer het resoneert in mijn buitenwereld. Zo binnen zo buiten. Met meer woorden: je buitenwereld is een projectie van je binnenwereld. Ik krijg dan ook de klanten die ik verdien. En die mij verdienen. Misschien moet  ik het woordje ver uit verdienen halen. Komt het dichterbij.

Gisteren ben ik door Vialis benaderd voor een tweedaagse met de directie. Vialis houdt zich onder andere bezig met dynamische verkeerssystemen. Je zou kunnen zeggen dat  het bedrijf er voor zorgt dat mensen veilig en snel van A naar B kunnen. Tijden veranderen en veranderende tijden vragen om andere verbindende verhalen en met de vraag om  hen te begeleiden in het formuleren van een nieuwe missie kwamen ze bij mij. 

Deze vraag trok mij ook weer naar binnen. Wat is mijn missie en in hoeverre is die anders dan voorheen? Als ik mensen vertel wat mijn missie in het leven is, dan geef ik meestal als antwoord: VERBINDEN. Ik breng mensen aan tafel en haal naar boven wat vaak onder tafel verborgen ligt. En ik bezit het vermogen om mensen daarop te verbinden. Mensen aanvaarden veelal snel mijn spiegel. Dat is wel eens anders geweest. Had vast te maken met het ongemak om in mijn eigen spiegel te kijken. Maar wat is er nu anders in mijn verhaal?

De laatste tijd merk ik dat mijn ideeën over verbinding zijn verschoven. Eerst lagen die vooral op het horizontale vlak. Het versterken van de relaties tussen mensen. Nu komt er een component bij die meer verticaal is. Verbinding mogelijk maken door mensen aan tafel te krijgen en hen te verbinden met wat onder en boven tafel verborgen ligt.  Zichtbaar maken wat nu nog vaak onzichtbaar is.

2012 is door de VN uitgeroepen als het  jaar van de co-operatie.  Niet voor niks natuurlijk. We zijn wel erg individualistisch geworden en op zich is daar natuurlijk niks mis mee. Iedere actie roept een soortgelijke tegenreactie uit, nietwaar? Het is niet meer dan logisch dat in deze tijd  de nadruk ligt op het vinden van een nieuwe balans. Meer gemeenschapszin . Alleen gemeenschap begint niet met gemeenschap.  Het begint met een aantrekking, een blik, een voorzichtige aanraking. Als ik bij de eerste blik mijn vrouw had besprongen, was ze nu niet al 33 jaar mijn levenspartner geweest.

Vandaag ga ik bezig met een vervolg op de integratie-dag van Philips van twee weken geleden. Philips had Indal, een belangrijke concurrent op het gebied van buitenverlichting overgenomen en aan mij was gevraagd om deze team dag te faciliteren. Zorgen dat de verschillende partijen op één lijn kwamen en zin kregen om verder met elkaar op te trekken. En dat gebeurde. Er werd veel gelachen en gedeeld. Veel kwam op tafel. Nu is het zaak om mensen blijvend te verbinden op een nieuw verhaal. En dan niet alleen de medewerkers maar ook de markt. Die grensvlakken opzoeken en deze dan niet zien als scheidingslijnen maar als verbindingslijnen. In die ruimte voel ik mij thuis en en doe ik mijn ding. Omdat ik niet anders wil. Nu alleen nog een goed voorstel schrijven. En kan ik mij voorstellen dat ik die vervolgklus ook krijg? Ja. Als ik de spiegel maar aanvaard.