JA

Ik ben ontstemd. Waar zeg ik ja tegen en waartegen nee? Aan welke stem geef ik gehoor? Die van het hoofd? Stemmetjes die altijd beginnen met als….dan. Of nog machtelozer: Ik zou willen dat…. Ik zou willen dat mijn dochter niet verliefd zou worden op die looser. Of ik zou meer geld willen hebben. Ik zou willen dat mensen eindelijk doorhebben dat Geert Wilders leidt aan een ernstige vorm van afasie. Om vervolgens te concluderen dat ik er toch niks over te vertellen hebt. En dan kan ik wel gaan zeuren, klagen of boos worden, de werkelijkheid wordt er niet anders op. Het enige dat gebeurt is dat ik pap in mijn benen krijg en lood in mijn schoenen. En rond is het cirkeltje van machteloosheid.

Grote ja en kleine ja. Iedere dag maken we duizenden keuzes. Allemaal kleine ja-tjes en nee-tjes. Andijvie of couscous? Links of rechtsaf? PVDA of VVD? Grote vragen lijken altijd te gaan om mogelijk grote omwentelingen. Kies ik voor die vrouw die mij uitdaagt om alles te geven wat ik heb, ook al is ze twintig jaar jonger, of moet ik toch meer op zoek naar iemand van mijn eigen leeftijd? Gelukkig zijn dit hypothetische en geen autobiografische vragen. Echt niet!

Gisteren een mooi gesprek gehad met een man van eind ’40 die twijfelt over een bestaan met een 20 jaar jongere vriendin. Zo hypothetisch was het dus niet. Een vriendelijk vitale vent met een bijzonder vitale vriendin. Zo op het eerste gezicht een leuk setje. Maar wat als er vragen uit je omgeving komen als: “Is dat je dochter?” Wat doet dat dan met je? In ieder geval deed het veel met de man die aan mij had gevraagd om hem op dit punt te spiegelen.

Wie liefheeft, stelt grenzen. Wie onverschillig is, tolereert. Ik begrensde hem door God aan tafel uit te nodigen. Hypothetisch dan. Hij mocht aan God één vraag stellen maar dat moest dan wel de goede zijn. God heeft natuurlijk veel meer vragen om te beantwoorden. Zijn vraag aan de Heer was hoe hij moest omgaan met een vrouw die 20 jaar jonger was. Voor God was deze vraag nog niet echt ‘spot on’ en vroeg de man om deze vraag mee naar huis te nemen en hier later op terug te komen. In het verhaal, al het lijden is te verdragen als het maar in een verhaal past, kwam naar voren dat de buitenwereld, de mening van men, wel erg belangrijk is. In mijn leven heb ik al vaak meegemaakt dat mensen liegen, bedriegen, moorden en verkrachten alleen uit de behoefte er bij te horen. Kijk maar naar Geert Wilders. Of naar mij. Gewaardeerd worden. Daarvoor doen mensen alles. Eén van mijn grote leermeesters, Byron Katie, was daar heel duidelijk over: “If I would have one prayer, it would be like this. O, Lord spare me from the desire of being loved, appreciated and validated.”

Angst is meestal de schaamte over ontmaskering. Of is het juist andersom? Ik vroeg wat zijn grootste angst was terwijl ik mijzelf die vraag ook stel(de). Wel gek eigenlijk, mijn grootste angst is zowel mijn grootste verlangen. Ontmaskerd worden en zichtbaar zijn zoals ik werkelijk ben. Gelukkig heb ik langzamerhand een aantal mensen om mij heen verzameld die dwars door mijn afweer heen prikken waarvan Renée, mijn vrouw, wellicht het meest dichtbij kan komen. En wat heb ik haar lang van mij afgehouden….Pas na een jaar of 15 kon ik mijn grote JA woord aan haar geven. En wat heeft mij dat een moeite gekost. Slapeloze nachten had ik vlak voor de huwelijksdag om uiteindelijk vanuit mijn hart JA tegen haar te zeggen. En in dat JA naar haar, zei ik JA tegen of voor het Leven. En iedere dag bevestig ik weer dat ene kleine woordje aan haar.

En nu moet ik naar de stembus van mijn vrouw. Kies ik strategisch of kies ik vandaag vanuit mijn hart?