Vanmorgen word ik wakker met een stemmetje dat zegt dat ik
moet schrijven. Gewoon weer lekker om 5 uur opstaan en woordjes melken. Luister
ik naar die stem of draai ik mij weer om en probeer ik mij zelf weer in slaap
te woelen? Ook dat is natuurlijk weer een stemmetje. Naar welke stem ga ik dan
luisteren? Hoe weet ik nou wat goed voor mij is?
Stemmen. De hele dag door. “Doe dit. Laat dat.” In het
prachtige boek, Terug van nooit weggeweest, beschrijft Jan van Delden de lotgevallen van Odysseus die
na 20 jaren omzwervingen weer terugkeert naar Ithaka. Eindelijk thuisgekomen
moet hij nog de strijd aan met de 108 vrijers die dingen naar de hand van zijn
Penelope. 108 vrijers. Stemmen in je hoofd. Een voortdurend Ajax-Feyenoord. Ik
en de ander.
Morgen is het tijd om mijn stem uit te brengen. Een keuze te
maken uit het gekakel dat de laatste weken de media domineert. Stemmen is kiezen.
In mijn leven ben ik er wel achter gekomen dat als ik niet kies, er voor mij
wordt gekozen en dat laatste heeft het mij niet altijd gemakkelijker gemaakt. Alhoewel
ik dat ook weer betwijfel als ik het overdenk. Maar eigenlijk betwijfel ik
alles als mijn denken mij weer overneemt. Mediteren dan? Lekker stil worden van
binnen? Staken de stemmen dan? Eventjes. Totdat ik weer in de file sta, iemand
voorpikt bij de bakker of als ik Geert Wilders hoor praten.
Inmiddels is het half zeven en ik ben blij dat ik naar het
stemmetje heb geluisterd dat mij sommeerde om naar beneden te gaan om te
schrijven. Het doet mij goed als ik mijn woordjes melk. En waarom dat zo is? Ik
heb geen idee. “Je moet gewoon doen wat het is dat je niet kunt laten,” zou
mijn vader zeggen. En dankbaar zet ik een punt achter deze zin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten