Aandacht voor aanvaarding

Laat een diamant zich slechts slijpen door een sterkere diamant, door een gelijke diamant of door zand? Een meerkeuze vraag waarvan ik altijd dacht dat er maar één antwoord op mogelijk was. Alleen een sterkere diamant is in staat om een andere diamant in facet te slijpen. Daarom waarschijnlijk ook dat ik voortdurend op zoek was, ben naar ontmoetingen met bijzondere mensen. Mensen die het weten, wat dat het dan ook mag zijn. Mensen bij wie ik mij ook vaak klein voel. Laten die mensen nu in toenemende mate mij bijzonder vinden….En zodra dat benoemd wordt, maak ik mij weer klein en pak ik de ruimte niet die mij gegund is.

Om de ruimte te vullen, is het eerst nodig om mijn plek in te nemen.  Zoveel is mij wel duidelijk. Ron Goudriaan van TU Holland vertelde vorige week een aardige anekdote over het verschil tussen Nelson Mandela en Michael Gorbatsjov. Toen Mandela binnenkwam, vulde de ruimte zich met zijn aanwezigheid. Gorbatsjov nam zijn plek in achter het katheder en er gebeurde niets in zijn aanwezigheid met het publiek. Wat is het verschil tussen deze heren die beide zo'n grote stempel hebben gedrukt hebben op de wereld van nu? En, kan ik dat verschil ook in mijzelf opzoeken en vinden?

En meteen maakt schroom zich van mij meester. Ik kan en mag mijzelf toch niet vergelijken met deze giganten? Hoezo niet? Volgens Isaac Newton kon hij alleen maar tot zijn ontdekking komen door op de schouders van giganten te staan. Hij gebruikte de inzichten van zijn voorgangers en van zijn concurrenten als basis voor zijn werk. En dat doe ik ook. Ik mag graag de uitspraak van Marianne Williamson gebruiken die Mandela aanhaalde in zijn inaugurele rede:

Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn. Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn. Het is ons licht, niet onze duisternis waar we het aller bangst voor zijn. We vragen ons af: Wie ben ik dat ik briljant, buitengewoon aantrekkelijk, getalenteerd en geweldig zou zijn? Maar waarom eigenlijk niet? Je bent toch een kind van God? Je moet je niet kleiner voordoen dan je bent  opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker zouden gaan voelen. We zijn geboren om de luister van God uit te dragen die in ons woont. Niet slechts in enkelen van ons, maar in ons allemaal. Als wij ons licht laten schijnen, geven we anderen onbewust toestemming om dat ook te doen. Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst, bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.

Ik heb deze tekst al zoveel keer gebruikt en steeds  weer ontroert en inspireert hij mij diep. Vooral vandaag komt de zin: je moet je niet kleiner maken dan je bent opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker zouden gaan voelen, stevig binnen. Tijd om mijn rug te rechten en mijn plek in te nemen. Aanvaarden dat ik mijn eigen meester ben.

Wie? Ik? Ja, jij!