De stem van de stam

Gisteren de altijd moeilijke wedstrijd tegen Lekkerkerk B3 gewonnen met 4-1. Vooral de laatste goal was een beauty. Een strak uitgevoerd een- tweetje tussen Jacco en River werd op weergaloze manier door de laatste afgemaakt met een lepe lob. Ondanks alweer een gewonnen wedstrijd staan we gedeeld eerste met een iets beter doelsaldo dan BVCB B3 dat we volgende week als tegenstander hebben. We lusten ze rauw. We vreten ze op met peper en zout. De dood of de gladiolen.  “Beetje relativeren nu. Het is maar een spelletje. Het gaat om het plezier, toch? ”, zegt een stem in mij. En natuurlijk is dat ook zo maar met de lauwerkrans in zicht, hebben we slechts één doel: WINNEN.

Walk your talk

Vanmiddag een mooie ontmoeting met mensen die ik nog niet eerder heb  gesproken. Allen maken ze deel uit van een Linkedin groep Walk your talk die gericht is op het faciliteren van communities. Een voorzichtige aftasting over het begrip community. Gemeenschap begint niet met gemeenschap. Het begint met een ontmoeting, een uitwisseling van blikken, een eerste flirt, oogviolen, een aanraking, en hier stop ik maar even met het uitwerken van mijn  fantasieën

Imo en het experiment van de honderdste aap

Imo of het experiment van de eerste aap is een verhaal dat ik graag vertel. Het gaat voer een aap die de kadaverdiscipline van de stam verlaat en besluit om niet meer de bananen uit de bomen te eten waar flink voorheen gepoept en gepiest is. Hij trekt de bananen uit de boom, neemt ze mee naar de zee om ze daar te wassen alvorens ze te eten. Alle andere apen bekeken het tafereel, schudden hun hoofd en dachten allemaal hetzelfde. Die Imo is niet goed bij zijn hoofd. Tot er een tweede aap kwam die Imo’s voorbeeld volgde. En een tweede, een derde tot er uiteindelijk een kritische massa was bereikt. Na de 27^e aap deden alle apen in rap tempo een voorbeeld aan Imo. En wat de wetenschappers verraste, was dat niet alleen apen op het eiland van Imo zo reageerden, maar ook op de omringende eilanden, wasten de apen hun bananen in zee. “We wisten allemaal dat het niet kon, totdat er iemand was die dat niet wist.”

De bron uitputten of putten uit de bron?

Al snel werd gemeenschappelijke grond gevonden, vooral toen het gesprek persoonlijk werd.  Persoonlijke paradoxen kwamen in beeld. Over ruimte die alleen bestaat bij de gratie van begrenzing. Over grenzen als verbindings- of als scheidingslijn. Over de dwang tot vrijheid. Over het ontstaan van rust en verlangen juist op het moment dat je denkt niet verder, dieper te kunnen  zakken. Over de volheid van de leegte. Unieke verhalen werden gedeeld en werden daarom juist universeel, voor iedereen herkenbaar. Gemeenschappelijke grond werd gevonden. Wel aardig dat een definitie van grond, reden is. Een gemeenschappelijke raison d’etre. “Hij die niets kent, begrijpt niets. Hij die niets begrijpt, neemt niet waar. Hij die niet waarneemt, heet niets lief. Maar hij die kent, begrijpt, neemt waar, heeft lief. Hoe meer iets gekend wordt, hoe groter de liefde. En wie denkt dat alle vruchten tezelfdertijd tot rijping komen als aardbeien, begrijpt niets van bananen.” (Paracelsus, 1527)

Een vruchtbare bijeenkomst waarin werd afgestamd. Toevallig verkeerd geschreven maar te mooi om te schrappen.