Rock and Role

Vandaag een akkoord gekregen voor een teamontwikkelingstraject bij de Noord Zuid lijn. Een spannende klus met een team van maatgevende professionals die allemaal specialist zijn op hun eigen vakgebied. En dat is dan ook meteen de uitdaging. Hoe realiseren we meer synergie met elkaar? Hoe worden we een team waarin ieder zich herkent maar toch zijn eigen expertise in kan brengen? Het betreft een team dat nog maar kort samen opereert, allemaal ingehuurd voor een zeer complexe klus. Je zou het team kunnen vergelijken met het voetbalelftal van Manchester City. Allemaal dure krachten en de gevoelde verplichting om kampioen te worden. En net als bij het voetballen gaat het dan om het vinden van de juiste balans. Wie heeft welke rol en waarom?

The Miser

Enige jaren geleden deed ik een opleiding in  Deep Democracy, een bijzondere methodiek die een nieuwe kijk biedt op besluitvorming en groepsdynamiek. Ontwikkeld in de jaren negentig in het bedrijfsleven van Zuid Afrika en sindsdien succesvol toegepast als krachtig instrument voor besluitvorming en conflictbemiddeling binnen groepen met een uiteenlopende diversiteit. Teams die volgens deze methodiek werken, winnen aan effectiviteit. De principes zijn gebaseerd op de Process Oriented Psychology van Arnold Mindell. De training had een enorme impact.  Ik nam deel aan een bijzonder getalenteerde groep. Allemaal jonge professionals, bijna native speaking English en 1 oudere man die zich enigszins moeizaam kon uitdrukken in het Engels. Ik. Ik kon in deze groep niet intappen in mijn favoriete rol. Die van gangmaker, voorzitter, humorist, katalysator. Alle rollen waren al belegd in deze groep. De enige rol die over was, was die van de Miser, de wat teruggetrokken ietwat sombere man met een groot minderwaardigheidsgevoel. Allesbehalve de rol die ik graag speel. Ik voelde mij zwaar ellendig en de dag duurde erg lang. Tot de Role Theory werd uitgelegd. De rol die iemand speelt, is vele malen groter dan het individu en tegelijkertijd is het individu vele malen groter dan het individu. Deze theorie zette mijn wereld op zijn kop. Het gaat helemaal niet om mij en meteen gaat alles om mij. Ik besefte op dat moment dat door vast te houden aan mijn rol ik de besluitvorming in de groep frustreerde. Het gevolg was dat de groep niet in staat was een besluit te nemen. Stagneerde. Op het zelfde moment realiseerde de man die mijn voorkeursrol innam, dat door het vasthouden aan die rol, iemand anders in een depressieve rol werd gedrongen. We keken elkaar aan, ervoeren de consequenties van het vasthouden aan onze rol, en waren in staat die los te laten. Ook anderen in de groep deden dat. Het resultaat was dat de besluitvorming rondom een bepaald issue geen enkel probleem meer opleverde.

Vasthouden tegen beter weten in

Geen concept zo moeilijk als loslaten. Ik herinner mij het verhaal van een man die van een berg afviel. Of de berg viel van hem af, daar wil ik af zijn. Afijn, hij kon zich nog net vastgrijpen aan een strohalm maar dreigde naar beneden te storten. Redding komt altijd op het laatste moment, zo ook nu. Een stem uit de hemel. “Laat maar los. Ik zorg dat alles goed komt.” Onmiskenbaar de stem van Zeus. Even twijfelde de man maar toen de kramp te hoog werd, schreeuwde hij naar boven: “Is daar nog iemand daarboven?” Wij houden vaak vast en soms tegen beter weten in. Maar hoe laat je los? In mijn belevingswereld kun je niks loslaten maar laten de dingen jou los als er genoeg aandacht naar te gegaan is. Dat ik daar niet eerder aan dacht.