Verbeterde versie

Vandaag een dag met een gouden randje. Het begon al met een heerlijk interview dat ik had met een jonge salesmanager van een grote kunststoffen fabrikant. Ik was natuurlijk weer te vroeg en parkeerde mijn 16 jaar oude Volvo tussen een spiksplinternieuwe Audi A8 en een Lexus Hybrid Drive. Het  parkeerterrein stond vol met nieuwe modellen en even bekroop mij een gevoel van schaamte. Ach, dacht ik een seconde later, schaamte is niet anders dan de angst voor ontmaskering. En dat is toch wat ik wil? Het is zelfs waar ik goed in ben.

Even later kwam Leen binnen. Anders dan ik had verwacht, is Leen een vrouw. Alles aan deze vrouw straalt kwaliteit uit. Een mooie verschijning, nog maar amper dertig jaar oud. Een vroegwijze dame die duidelijke keuzes weet te maken en haar beperkingen kent. Die stevig staat in het hier en nu. Een mooie balans. Een vrouw die het vermogen heeft om te doen wat nodig is op die momenten dat er iets gedaan moet worden.  Ik moet even denken aan de woorden die bij binnenkomst in de Tempel van Delphi waren geschreven: Ken U zelve. Een tekst die de meeste mensen wel kennen. Wat vaak niet gekend wordt, is dat bij het verlaten van de Tempel, Maar niets teveel, te lezen viel. Woorden die bij mij naar boven komen als ik terugkijk op mijn interview met Leen. Het is duidelijk dat ik bij de uitwerking geen beeld van haar  hoef te maken waar ze naar  toe kan groeien. Zij is datgene waar ze voor ze staat. Pure kwaliteit. Volle aandacht.

Columbo, het alziend oog
Terwijl ik terugloop naar mijn wat gebutste auto merk ik dat ik glimlach. Een beeld dat ik nog niet eerder had van mij zelf. Ik zag mij zelf als Inspecteur Colombo, meesterlijk vertolkt door Peter Falk. Net als ik slechts 1 oog, een rommelige verschijning, een verfomfaaide jas en een verfrommelde auto. Niet helemaal serieus te nemen maar altijd was die man weer in staat om schijnbaar loshangende draden aan elkaar te knopen, de zaak te ontrafelen  en daarmee wist hij iedere keer weer tot een verrassende ontknoping te komen.

Groeien naar het beeld
In de auto zie ik dat J. heeft gebeld. In tegenstelling tot Leen, die ik alleen maar hoef te bevestigen in dat ze de goede weg bewandelt, is mijn werk met J anders. Het is een visionaire vakman met een groot vermogen om binnen het  vakgebied waarin hij specialist is, het verschil te maken.  En dat doet hij tot op zekere hoogte en daarmee zijn bedrijf ook. Hij heeft mij gevraagd om te groeien naar, laten we zeggen, een verbeterde versie van zichzelf. Om de man te worden die hij kan zijn en met zijn bedrijf toe te groeien naar wat het in potentie in huis heeft . Betekent wel dat hij zichzelf voortdurend in zijn eigen spoor moet trekken. En dat lukt hem niet alleen. Ik vind het prettig werken met hem en af en toe irriteert de vrijblijvendheid waarmee hij soms omgaat met afspraken mij mateloos. Dat kan alleen maar betekenen dat ik dat proces in mijzelf herken. Je kunt immers niet kennen wat je niet kent? Ook in mijzelf de neiging om dingen op de lange baan te schuiven. Morgen. Ook in mij de ambachtelijke visionaire vakman die het zich soms te gemakkelijk maakt. Doe ik de dingen niet omdat ze moeilijk zijn of zijn de dingen moeilijk omdat ik ze niet doe? Tijd om in actie te komen. Maar wel met volle aandacht.