EN EN

Normaal lees ik de krant diagonaal op zoek naar artikelen die mij inspireren. Rampverhalen lees ik niet meer. In het NRC van afgelopen zaterdag stonden een  uitgebreid verhaal dat mij bijzonder aansprak. Het ging over inclusief denken,  Leiderschap als partnerschap.  Volgens de auteurs Manfred en Victor van Doorn zal inclusief denken onze manier van samenleven voorgoed veranderen. “ Inclusief werkende leiders combineren het  hiërarchische aspect van Steve Jobs en het verbindende aspect van Eric Schmidt. Ze zijn in staat tot samenwerken én dicteren, tot schitteren én dienstbaar zijn voor het grotere geheel.”

Albert Einstein zei al dat als wij de dingen willen begrijpen, wij het geheel waarvan de dingen deel uitmaken, moeten leren begrijpen. Dus stoppen met denken in deeloplossingen voor deelproblemen maar denken in relaties. Omdat denken in relaties, denken is in systemen. Is denken in samenhang en wat daar allemaal uit tevoorschijn kan komen. Betekent wel dat wij afscheid moeten nemen van ons exclusieve, uitsluitende denken dat onze wereld fragmenteert en daarmee nog steeds stevig verdeeld houdt. Maar hoe laten we dat denken los?

Gistermiddag belde een bestuurslid van een innovatief kenniscentrum in de bouwwereld. Ook deze stichting bevindt zich in een kritieke fase van haar bestaan. Kritiek is afkomstig van het Latijnse kretein dat ook kiezen betekent. Voor deze stichting die bestaat uit 14 eigenzinnige ondernemers, is de uitdaging om een heldere keuze te maken in de positionering. Willen we als stichting toegroeien naar het beeld van HET Kenniscentrum op het gebied van bouwen of beschouwen we ons meer als een netwerkclubje dat elkaar af en toe de bal toespeelt en lekkere borrels met elkaar drinkt? Nu lijkt het meer het laatste te worden. Alle leden van de club zijn druk bezig met hun eigen werkzaamheden en beschouwen de stichting als ‘nice to have’, niet als wezenlijk noodzakelijk. En in deze tijden schrappen we alle zaken die niet echt 100% nodig zijn.  En dat is jammer, zeker voor deze stichting die potentieel het verschil kan maken maar nu bloedeloos opereert. Wel een visie maar geen draagvlak en geen sturing. Het resultaat is een magere kwaliteit.

Het bestuurslid geeft aan zich alleen te voelen staan in de stichting. Hij is de visionair, een starter van initiatieven maar niet iemand die doortrekt, die krachten van onderaf stimuleert én ideeën van bovenaf oplegt. Die macht kan uitoefenen én deze ook naar zich toe kan trekken. Die kan samenwerken én dicteren. Die een stimulerende visie kan uitdragen én goed kan luisteren. Én En.

Te weinig sturing of het loslaten daarvan leidt tot desintegratie. Te veel sturing en daardoor te weinig ruimte voor nieuwe initiatieven leidt ook tot desintegratie. De complexe tijd waarin we leven vraagt, vloekt en bidt om het vermogen om te kunnen spelen met paradoxen. En dat betekent het uitvinden van een nieuwe taal waarin we met zijn allen kunnen leven. Een tikkeltje chaordisch, communalistisch, collectividualistisch.

“Als het ons lukt om in dit beladen jaar te handelen vanuit het besef dat we ons zowel in een ernstige als in een feestelijke fase bevinden van de volwassenwording van de mensheid, dan kunnen we juist met de acceptatie van onze fysieke grenzen komen tot een wereld van onbeperkte mogelijkheden.”

Ik wens de stichting veel filosofische kracht om orde te brengen aan wat nu in chaos los aan elkaar hangt. Zodat uiteindelijk weer diepere betekenis wordt gevonden want die is hard nodig. Als ik daar in kan bijdragen, graag. Ik verdraag het slecht als mensen zichzelf tekort doen.