Het oog van de meester

Ik werd vanmorgen, happend naar lucht, wakker met het beeld van een tsunami die mij samen met auto’s, bomen en andere mensen meesleurde. Ik heb geen andere verklaring voor de droom dan ik op dit moment in een enorme stroomversnelling zit waarin ik mij laat meevoeren. Ik moet denken aan de woorden van Adelheid Roosen die na het overlijden van haar vriend Jan Mesdag in een enorm diepe put zakte. De periode voor zijn dood zorgde zij voor hem en dat deed ze, zoals alles wat zij doet, intens. Na Jan´s dood, die overigens vlak voor zijn overlijden prachtig de liederen van Brel heeft vertolkt, bleef ze intens in het leven staan totdat dat niet meer ging. Een zwart gat. Toen ze daar uit kwam, vertelde ze dat alles in het leven bestaat uit twee en de opheffing daarvan. Ze gebruikte de metafoor van eb en vloed. Als het vloed is, dan gaan we zwemmen en als het eb is dan zouden we eigenlijk op een handdoekje moeten gaan zitten, een breiwerkje pakken en wachten tot het weer vloed wordt. Maar dat doen we maar moeilijk. Ook als het eb is, rennen we naar de vloedlijn en gunnen ons niet de tijd om even bij te komen. Om te wachten tot het weer vloed wordt en alert te zijn op  springvloed, de periode van verhoogde creativiteit.

Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik mij dat deze woorden als vanzelf komen na de vraag die mij gesteld is hoe ik mijn invloed kan vergroten. Ik ben zo langzamerhand wel overtuigd van mijn kwaliteiten en kracht en verlang er naar om mijn kunsten te laten zien op een groter podium.  Hoe groot is mijn invloed op mijn invloed? Wat kan ik hier en nu doen om mijn invloed te vergroten? Een stem in mijn hoofd zegt dat het wellicht beter is om nu met andere dingen bezig te zijn maar ik merk dat mijn vingers gewoon doortypen. Die genieten van dit spel. Ik ben op dit moment gewoon lekker aan het spelen en ik geniet er van. Een geluksmomentje. Gelukkig duren die niet al te lang. Het komt en gaat. Het heeft geen zin om daar naar te streven omdat je dan altijd wordt geconfronteerd wordt met het ongeluk. Geluk kun je niet organiseren. Ongeluk wel. Het verschil tussen Speler en Slachtoffer.

Gisterenmiddag had ik een afspraak met mijn vriend Martien op het achterdek van zijn schip de SS Rotterdam. Een heerlijk lentezonnetje en een ruime blik over de Rotterdamse haven. Ik geniet iedere keer van een ontmoeting met Martien. Hij is vrij in zijn denken, wordt niet beperkt door onzinnige overtuigingen en oordelen. En ondanks dat hij aangeeft dat hij lui is, nog steeds de boerenzoon die gelukkig is door zich eindeloos te vervelen, krijgt hij veel voor elkaar. Zo is hij nu bezig met het vergaren van goede mensen om zich heen voor een Bruto Nationaal Geluks Forum dat hij in juni volgend jaar wil houden. Een gelukkig man, juist omdat hij dat niet hoeft te zijn. Hij is wie hij is. Of zoals Popeye zei: “I am what I am and that’s all that I am. I am Popeye the Sailorman.