Veranderen= Vertragen + Verdragen

Gisteren reed ik door de Krimpenerwaard en zag honderden ganzen die in vele  V formaties  vlogen. Steeds wisselende leiders op kop. Gaan ze naar huis of vertrekken ze naar elders? Het zal wel weer beide zijn. Ik ben onderweg naar RDM Campus waar ik bezig ben met het faciliteren van een community of practise. Op de Abraham van Rijckevorsel besluit ik dat ik vandaag via de Brienenoord rijd. Iedere dag een geluksmomentje als ik de Maas oversteek. Ik ken geen stad die zo mooi rond een rivier gedrapeerd ligt als Rotterdam. De rivier die Noord en Zuid van elkaar scheidt en ook verbindt. Alhoewel? Rotterdam Zuid is nog steeds het lelijke eendje van de stad. Hoge werkloosheid, hoogste aantal Vogelaarwijken en slechts 1 gymnasium in dat toch uitgestrekte stadsdeel. Al jaren is men bezig om dat te veranderen. Maar dat gaat niet snel genoeg. En dus wordt Marco Pastors van Leefbaar aangesteld om orde op zaken te stellen. Ik ben benieuwd of hij de dominee van zijn eigen gelijk wordt of echt gaat voor het welzijn en geluk van Zuid.

Wil je geluk of wil je gelijk? Geluk=Genade. Genade heeft vaak te maken met strijd. "Geef je over.” “Nooit." Woorden die ik sprak op het schoolplein als ik weer eens boven of onder lag. En dan de opluchting na het loslaten. En soms de euforie van de overwinning. Een kort momentje weliswaar. Genade kan je ook ten deel vallen. Vind ik een mooie uitdrukking. Ten deel vallen. Het overkomt of overvalt je. Een moment van even geen strijd, geen grenzen als scheidingslijnen ervaren, maar samenvallen met het geheel.

Gelijk hebben heeft ook vaak te maken met strijd. Vechten, Vluchten, Verdringen, Vermijden, Verwarren, Verdelen. Het gaat er niet om of je gelijk hebt maar of je gelijk krijgt. Vaak het credo van Veranderaars. Het valt mij op dat ik altijd vernaderen schrijf als ik eigenlijk veranderen wil opschrijven. Grappig dat als ik op de correctietoets druk,  de woorden veranderen, vernederen en vergaderen getoond worden. Maar dit terzijde. “Terzake Alje”. Een stemmetje in mij. Een ander stemmetje sputtert nog wat tegen. “Ja, maar….alleen terzijde wordt geleerd.”

Op het prachtige RDM hoor ik dat de vergadering, zonder dat ik het wist,  verplaatst is naar het Academieplein. Paste beter in de agenda van een aantal betrokkenen. Ik haast mij om op tijd te zijn. Ik ben niet de enige. Links en rechts word ik voorbij gesjeesd. Ruim op tijd kom ik aan om vervolgens een half uur te wachten op mijn gesprekspartners. Vergaderingen liepen uit. Geen excuus.

We leven in een snelle en complexe wereld waarin de externe klok vaak ons interne kompas regeert. Volgens Arnold Cornelis, onze grote cultuurfilosoof,  leidt dat tot catastrofale leerprocessen. Ik zie dat veel om mij heen. Op individueel niveau zie ik veel mensen die niet of met moeite deze tijd bij kunnen benen. Binnen organisaties zie ik op teamniveau veel signalen van desintegratie. Collectieve burn outs. Mijn relevantie is om mensen, individueel en in organisaties,  weer op verhaal te laten komen. En soms betekent dat alleen een verandering  in ons denken over gelijk en geluk.

Willen we werkelijk veranderen en een gemeenschappelijk verhaal vertellen, dan wordt het tijd om trage trage vragen te stellen. En daar ook de tijd voor nemen. Anders neemt de tijd ons. Veranderen is een keuze. Veranderen= Voelen + Vertragen + Verdragen + Verbeelden. Waarbij het verdragen wellicht nog het moeilijkste is. Maar samen dragen maakt het allemaal een stuk gemakkelijker. Kijk maar naar de ganzen. Tijd om het gans anders te doen.